Η πίτσα δεν είναι απλώς ένα φαγητό που λατρεύουμε. Στo ζυμάρι της γράφονται συναισθήματα και λέγονται ιστορίες. Στα υλικά της και τους συνδυασμούς ξεχωρίζουν οι μύστες από τους ερασιτέχνες. Στο στεφάνι καψαλίζεται η τέχνη και βγαίνουν κρίσιμα συμπεράσματα. Πρέπει να της δώσεις προσοχή και αγάπη για να στο ανταποδώσει σε κάθε κομμάτι της. Οφείλεις να επενδύσεις χρόνο και πάθος αν θές να ξεφουρνίσεις ένα χρωματιστό έργο τέχνης που όλοι θα θέλουν να δαγκώσουν. Δεν υπάρχει εύκολος δρόμος. Και αν μιλάμε για την λεπτή και φινετσάτη κυρία που γεννήθηκε στη Νάπολη οι απαιτήσεις ανεβαίνουν κατακόρυφα. Πως να κρυφτείς στα μόλις τρία χιλιοστά της ζύμης της ;
Λίγοι είναι φτιαγμένοι για αυτή τη σχέση. Και το Nolio ανεπιφύλακτα είναι ένας από αυτούς. Στον αγώνα για την καλύτερη πίτσα ναπολιτάνα το καμάρι του Ανδρέα Μούτσα παίρνει κεφάλι από νωρίς με ζυμάρι ωρίμανσης 72 ωρών και ετοιμοπόλεμο φουρνο βαμμένο στα κόκκινα που δεν μπορεί να μην σου κλέψει την πρώτη ματιά. Σε μια μικρή αλλά τόσο προσεγμένη και διασκεδαστική αυλή κλείσαμε τη θεσούλα μας και φτάσαμε Ιταλία με παράκαμψη από Μελίσσια.
Μπήκαμε όπως πάντα φουριόζοι με τα τραγανά arancini που συνοδεύονται από ποικιλία μανιταριών και μαγιονέζα τρούφας και τα τυρένια όσο δεν πάει Bombolone, χωρίς να κάνουμε φυσικά skip το ορεκτικό τοτέμ κάθε ιταλικού εστιατορίου Vitello Tonato, ελαφρώς πειραγμένο με την κρέμα τόνου αλλά αρωματικό και φρέσκο.
Πιστοί στις αρχαίες παραδόσεις των The Eaters αφήσαμε τις σαλάτες για μια άλλη φορά που θα είμαστε σε πρόγραμμα (πότε) και γλιτώσαμε σοφά χώρο για τα σημαντικά αυτής της μικρής ζωής. Τις πίτσες. Την Bufalina με σάλτσα από ντομάτες San Marzano , πληθωρική mozzarela di buffala και πέστο βασιλικου. Την San Daniele με το σουπερστάρ προσούτο από το ευλογημένο αυτό χωριό του Φρίουλι, παρμεζάνα Reggano και λάδι λευκής τρούφας.
Την σχεδόν street food Affumicata που συνδυάζει άψογα προβολόνε, καπνιστή scarmoza mozzarella με πανσέτα, προσούτο cotto και wait for it…κρέμα καπνιστου κρόκου αυγού. Μήπως να τη λέγαμε hangover pizza; Την Mortadella Pistachio που δεν χρειάζεται ούτε μετάφραση ούτε ιδιαίτερες συστάσεις.
Και οι τέσσερις ήταν υπέροχες αλλά τρώγοντας ήρθε η όρεξη. Ήρθε και η σκέψη γιατι να μη δοκιμάσουμε και τις pasta. Γιατι να μην βουτήξουμε το πηρούνι μας σε μια carbonara φτιαγμένη αριστοτεχνικά με maccheroni ή τις παραρδέλες με το μοσχαράκι ψημένο al ragou, ρουστίκ όπως ακριβώς το είχαμε και στο χωριό μας. Γιατί να μην δοκιμάσουμε και τα φτιαχτικά δικά τους gnocchi με sacsiccia, σάλτσα San Marzano και mozzarella. Γιατί να μην μένουμε στην Ιταλία; Γιατί χρειαζόμαστε κάτι άλλο για να τρώμε εκτός από φρέσκα ζυμαρικά;
Όπως όλα τα ρομαντικά σουαρέ μας, έτσι κι αυτό έκλεισε γλυκά. H κρέμα του tiramissu θα μπορούσε να ζήσει και χωρίς το brownie αλλά το κατάστημα θα σας την σερβίρει με αγάπη ολομόναχη, για να απολαύσετε μία από τις καλύτερες κρέμες που δοκιμάσαμε στον ιταλικό μας ποδόγυρο.
Σε μια ήσυχη και ανύποπτη γειτονιά του βορρά το Nolio βάζει, ένα χρόνο μετά το ανοιγμά του, μια σοβαρή υποψηφιότητα για την καλύτερη ναπολιτάνα και ποζάρει με αυτοπεποίθηση ως ένα must go must eat pizza joint της πρωτεύουσας. Την επόμενη φορά θα πάρουμε και σαλάτα.
