Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο. Και τα παλιά ζουμερά μπεργκεράδικα πάνε και γίνονται φωτεινές πιτσαρίες. Οι γριλιέρες δίνουν τη θέση τους σε καυτούς φούρνους. Τα αφράτα buns ξεπερνιούνται με ντελικάτες ζύμες. Οι υπαρξιακές αναζητήσεις πως-θα-χωρέσει-όλο-αυτό-στο-στόμα-μου γίνονται προβληματάκια του τύπου λείπει-ένα-πεπερόνι-από-το-κομμάτι-μου. Πολλά αλλάζουν αλλά η ενέργεια μένει για πάντα εκεί.
Αυτή μάλλον είναι μια πολύ λογική εξήγηση για την εξαιρετική ναπολιτάνικη πίτσα που ζυμώνεται και ψήνεται στην Lucinda στο Χολαργό. Ένα φωτεινό και φιλόξενο μέρος στην ανέμελη οδό Κεραμεικού, εκεί που κάποτε ορδές πεινασμένων ξεροστάλιαζαν για να σφίξουν στις παλάμες τους τα ιστορικά μπέργκερ του Juicy Grill. Μία ολοκαίνουργια πρόταση για εστιατορική πίτσα που γεννήθηκε στα μυαλά της Santa Trinita των Δημοσθένη Κουβαράκη (Juicy Grill), Κυριάκου Λιοδάκη (Granello) και Αντώνη Δρακουλαράκου (Sushimou). Ένας πανάξιος νέος ένοικος μιας ιστορικής έδρας απόλαυσης. Πήγαμε, φάγαμε και γράφουμε.
Αν έχεις πάει στην Ιταλία το ξέρεις. Οι pizzerias που σέβονται τους φούρνους τους δεν είναι super market. Λίγες και καλές επιλογές παραμένει εδώ και χρόνια ο χρυσός κανόνας. Και η Lucinda, εμπνευσμένη από τα μακρινά αδέρφια μας, δεν θα μπορούσε να τον παραβεί. Στο λιτό, μονόφυλλο μενού φιγουράρουν τρεις σαλάτες, επτά ορεκτικά και δέκα πίτσες. Μια απτή απόδειξη σοβαρότητας. Μια πολύ καλή ευκαιρία για να τα παραγγείλουμε όλα.
Φυλάγοντας χώρο για το μετά έπρεπε να είμαστε επιλεκτικοί στα antipasti. Ξεχνώντας γρήγορα την παντοτινή αμφιβολία του Άρη ότι δεν θα φτάσουν, σκοράραμε ένα 5 στα 7, αντάξιο της κλάσης μας. Από το διπλό τραπέζι μας πέρασε το carpaccio μοσχάρι με λάδι βασιλικού, μεσκλάν, κριταμο και ένα tuille σκόρδο σαν το κερασάκι στην τούρτα. Το εστέτ ιταλικό ορεκτικό Vitello Tonato, έναν ντελικάτο συνδυασμό από μοσχάρι νουά και τόνο και γαρνιρισμένο με κάπαρη και γλιστρίδα. Την Pizza Fritta της παρέας δηλαδή διαολικά αφράτες ατομικές, τηγανισμένες, ζύμες με πατέ ντομάτας, ξύγαλο σε κρέμα, λουκάνικο λευκάδος και λάδι βασιλικού. Τα Pasta al Forno, το ένα και μοναδικό πιάτο με ζυμαρικά που βγάζει από τη φούστα της η κυρία Lucinda, με χειροποίητο κοραλάκι με παρμεζάνα και regato. Φυσικά τα arancini, τους παραδοσιακούς σικελικούς ρυζοκεφτέδες που τρώγονται στην Σικελία της Santa Lucias (βοήθεια μας) και σερβίρονται εδώ στη Χολαργάρα με μοσχαρι Ραγού, πρόβειο γιαούρτι και σχοινόπρασσο.
Ωραία τα ορεκτικά αλλά εμείς ακούσαμε κάτι για φοβερές πίτσες με φουσκωτό καψαλισμένο στεφάνι, τραγανές-απέξω-αφράτες-μέσα. Με ζυμάρι από μαγιά και προζύμι που ωριμάζει υπομονετικά για 36 ολόκληρες ώρες, μαέστρο τους τον στρατηγό του Granello. Η πραγματικότητα ήταν καλύτερη και τα διλήμματα πολλά. Από την Marinara, Napoli edition, με γλυκιές ντομάτες San Marzano, αντζούγιες και κάπαρη και την Romana με fior di latte, salsiccia, παρμεζάνα, πεκορινο, κόκκινο κρεμμύδι και τραγανή γαλέτα μέχρι την Melanzane με μελιτζάνα, κρεμμύδι, crispy οnion, ξυγαλο και την Mortadella & Pistachio που βρίσκουν τη φωλιά τους κολασμένη burratta, mortadella και φυστίκι Αιγινης ήταν όλες τους υπέροχες. Αν πάντως ήταν τα τελευταία λεφτά που είχατε μάλλον θα έπρεπε να τα ξοδέψετε χωρίς δισταγμό στον ύμνο του μανιταριού που λέγεται Pizza Truffa (ψητά μανιτάρια Σιμετζι, μανιτάρια Πορτομπελο και φρέσκια μαύρη τρούφα) και την απλή αλλά αν πετύχει μαγευτική Pepperoni. Και αν είχατε φυλάξει κάτι για γλυκό το τιραμισού που θα σας φέρουν στο τραπέζι θα αξίζει κάθε λεπτό.
Τρεις άνθρωποι που ξέρουν τη δουλειά. Ζυμάρι που έχει προκύψει από δοκιμές και ταξίδια. Παραδοσιακός ξυλόφουρνος. Ιταλικά υλικά μιξαρισμένα με ελληνικούς θησαυρούς όπως το σαλάμι Λευκάδας, η Rezzana από το Μέτσοβο και το ξύγαλο Σητείας. Ζεστή, cosy ατμόσφαιρα. Οι παλιές αγάπες τελικά δεν πάνε πουθενά. Απλώς τις ξαναζείς με άλλο όνομα.
